W czasach jego młodości Pszczyna znajdowała się pod panowaniem książęcej rodziny Anhalt-Köthen-Pless, rezydującej w miejscowym zamku. Ród ten nie tylko nadawał miastu arystokratyczny charakter, lecz także wspierał rozwój edukacji i sztuki. To właśnie w takim środowisku – pełnym szlachetnych tradycji, elitarnej edukacji i mecenatu kulturalnego – kształtowała się estetyczna wrażliwość przyszłego architekta.
Pszczyna mogła poszczycić się renomowanym systemem edukacji – działała tu m.in. szkoła łacińska założona w 1742 roku, która przez ponad sto lat kształciła młodzież z całego regionu. Raschdorff ukończył gimnazjum w Gliwicach w 1842 roku, po czym rozpoczął studia w renomowanej Berlińskiej Akademii Budownictwa (niem. Bauakademie), które trwały do 1853 roku.
Już na początku swojej kariery Raschdorff odnosił sukcesy. 1 listopada 1854 roku objął stanowisko drugiego budowniczego miejskiego w Kolonii, a w 1864 roku awansował na pierwszego budowniczego miejskiego. Znacznie przyczynił się do rozwoju miasta, m.in. odnowił centrum kulturalne – dom tańca Gürzenich (1854–1859) oraz ratusz. W 1856 roku wygłosił wykład na Wystawie Światowej w Paryżu, poświęcony nowym technikom budowlanym. W latach 1876–1880 zrealizował projekt monumentalnego budynku Ständehaus w Düsseldorfie, który później stał się siedzibą landtagu Nadrenii Północnej-Westfalii. W 1878 roku został profesorem architektury na Technische Hochschule w Berlinie, gdzie wykładał do 1914 roku.
W 1859 roku poślubił Jenny Petitpierre (ok. 1830–1902). Przed ślubem miał z nią dwóch synów: Otto (1854–1915) i Franza (1858–1888). W 1872 roku opuścił stanowisko w urzędzie, by pracować jako niezależny architekt. W 1878 roku przeniósł się do Berlina, gdzie objął profesurę inżynierii lądowej i wodnej na Technische Hochschule Charlottenburg. Pracował tam do 1914 roku, kiedy przeszedł na emeryturę. Zmarł wkrótce potem i został pochowany w honorowym grobie na berlińskim cmentarzu Dorotheenstädtischen Friedhof II. Jego syn Otto Raschdorff również został architektem i był bliskim współpracownikiem ojca. W Düsseldorfie w latach 60. XIX wieku nazwano jego imieniem ulicę w dzielnicy Garath.
Spuścizna wybitnego architekta
W ciągu kariery zaprojektował ponad 200 budowli, z czego około 100 zrealizowano w ponad 40 lokalizacjach w Niemczech i za granicą. Choć wiele z nich nie przetrwało do naszych czasów – zniszczonych przez wojny lub zmiany cywilizacyjne – spuścizna Raschdorffa żyje w podręcznikach i na uczelniach jako cenny materiał do nauki historii architektury XIX wieku.
W 1895 roku jego zasługi uhonorowano
portretem z brązu autorstwa Adolfa Brütta, umieszczonym w
berlińskiej katedrze. Rok później otrzymał złoty medal na
Wielkiej Wystawie Sztuki w Berlinie. Zmarł 13 sierpnia 1914 roku i
został pochowany na cmentarzu Dorotheenstädtischer Friedhof II w
Berlinie, w grobie honorowym. Jego syn Otto Raschdorff kontynuował
rodzinne dziedzictwo jako architekt i najbliższy współpracownik
ojca.
Wybrane dzieła Juliusa Carla Raschdorffa
Dorobek Raschdorffa obejmuje wiele typów budowli: sakralnych, publicznych, edukacyjnych, rezydencjalnych i przemysłowych. Oto wybrane z nich:
- Katedra Berlińska (niem. Berliner Dom) (1894–1905) – monumentalna świątynia w sercu Berlina, szczytowe osiągnięcie niemieckiego neobaroku.
- Budynek parlamentu pruskiego Nadrenii w Düsseldorfie (1876–1880) – dawna siedziba sejmu prowincjonalnego, obecnie muzeum sztuki współczesnej.
Kaplica grobowa Henckel von Donnersmarcków w Świerklańcu (1895–1897) – neorenesansowe mauzoleum.
Kościół anglikański św. Jerzego w Berlinie (1884–1885) – świątynia w ogrodzie zamku Monbijou.
Wieża kościoła niemieckiego (szwed. Tyska kyrkan) w Sztokholmie (1879) – przykład transnarodowego zaangażowania w architekturę sakralną.
Muzeum Wallraf-Richartz w Kolonii (1861) – współautorski projekt jednego z pierwszych muzeów miejskich w Niemczech.
Nowy gmach Politechniki Berlińskiej w Charlottenburgu (niem. TU Berlin) (1878–1884) – projekt z Richardem Lucae i Friedrichem Hitzigiem.
Mauzoleum cesarza Fryderyka w Poczdamie (1890) – miejsce pochówku cesarza Fryderyka III i cesarzowej Wiktorii.
Budynek poczty i telegrafu w Münsterze (1878–1880) – przykład monumentalnej architektury administracyjnej II Rzeszy.
Gürzenich w Kolonii – renowacja domu tańca i ratusza (1854–1859), wzorowo przeprowadzona konserwacja średniowiecznych zabytków.
Choć wiele z tych imponujących dzieł nie przetrwało do współczesności, kunszt architektoniczny Raschdorffa nadal żyje – w podręcznikach, wykładach i analizach na uczelniach technicznych i uniwersytetach w całej Europie. Jego dorobek stanowi nie tylko świadectwo rozwoju XIX-wiecznej architektury, lecz także trwały ślad śląskiego dziedzictwa w kulturze europejskiej.
